Гэта старонка не была вычытаная
Кожны з нас штосьці нецярпліва чакае. Кожны паглядае ў акно з нецярплівасьцю.
Зацягнулі песьню!.. Каб забыцца, каб хутчэй бег час.
— Менск відаць! — крыкнуў адзін з грамады.
І праўда, праз хвілін дзесяць цягнік быў у Менску.
Вышаў з вагона, іду ў горад. Раптам чую, хтосьці стукнуў па плячы:
— Здароў, брат!
— А а-а… здароў! Што чуваць тут, як жывецца?
Тут падыходзяць яшчэ хлопцы і неяк ува ўсіх вырвалася радаснае:
— Ур-р-ра!..
— Ура-а, — адказваю я.
— Ур-р-ра!
Маці будзіць мяне:
— Уставай! Чаго крычыш? Уставай!..
Я прачнуўся, не магу нічога ўцяміць, толькі чую голас:
— Уставай ды схадзі, можа пашлюць на курорт.
