Мяне-ж пакідаюць, бо я яшчэ ня зусім вылячыўся. Я нявольна задрыжэў. Прад вачыма прабеглі: Менск, школа, знаёмыя… Здаецца, вось цяпер на крыльлях паляцеў-бы ў родны край.
Праз акно паглядала сонца. На горах дрыжэла серабрыстая раса.
Як толькі прышоў доктар, я яго ўпэўніў, што я ўжо зусім здаровы, і ён згадзіўся паслаць мяне дамоў.
Заўтра першая партыя, я ў першай партыі!
Сёньня не хадзіў ужо ні ў балота, ні ў ванну. Ахвотна складаў некаторыя свае рэчы, здаў санаторную бялзну, халат, адзеўся ў сваё і вышаў у парк.
Атрымаўшы дакуманты, я ня мог дачакацца раніцы.
У вечары, калі прыходзілася гаварыць з Марынай у вапошні раз, я рваўся спаць, каб хутчэй прашоў час, каб хутчэй прышла раніца. Гутарка наша была непадобна да ранейшай.
Пачало шарэць. Горача разьвітаўся з Марынай.
Праз некалькі гадзін ля санаторыі стаялі ўжо „паздаравеўшыя“, разьвітваліся. Мне хацелася ўбачыць Марыну, але яна ня прышла.
Паехалі…
Праехалі мы тры з паловай дні.
Настрой ува ўсіх быў вясёлы.
Вось-вось праз некалькі гадзін і Менск.
