Мора, скалы, вінаграднікі!..
Прышлі ў санаторыю…
Нас прынялі, накармілі, далі санаторную бялізну, адвялі мне ложак, і… я пачуў сябе ня зусім прыемна.
Раніцою павялі нас, хворых, у балота ля санаторыі. Гарачае балота… Палажылі мяне, абкінулі балотам і мне пачало здавацца радаснае, — мае ногі ня будуць больш скакаць без майго загаду.
Набегла шмат думак.
Але раптам стала млосна, закружылася галава, застукала сэрца. Ня вытрымаў гарачыні — закрычаў…
Паднялі мяне і адразу — у ванну. Тут мусіш праляжаць гадзіну. Пасьля занесьлі на ложак. Спавілі, як дзіцё, ручнікамі. Ляжу, пацею, а паршчык ходзіць, ручніком выцірае мне пот.
Тут таксама праляжаў гадзіну.
Пасьля, эх! вала, здаецца, зьеў-бы, так хочацца шамаць, і, праўда, далі сытны полудзень.
Прагулка, поўгадзіны ў парку санаторыі, і зноў ўсё спачатку.
Як у катарзе, я прабыў там цэлы месяц. За гэты час я пазнаёміўся з Марынай, сястрой нашай палаты. Я яе пачаў прасіць, каб яна паклапацілася дастаць дазваленьнё пайсьці за парк далей, пахадзіць па горах, пайсьці на мора…
Заўтра ў вечары мы з Марынай пашлі гуляць. Вандруём па горах…
