НА КУРОРЦЕ
У горадзе ціха. Электрычныя ліхтары аблівалі вуліцы мяккім дрыжачым зьзяньнем.
Начную ціш прарэзвалі звонкія галасы маіх таварышоў.
Еду на курорт.
З вясёлаю нясьціхаючай гутаркай падышлі мы да вакзалу.
Таварышы ўвашлі са мной у вагон, усадзілі мяне, пагутарылі і вышлі.
— Пішы! — крыкнуў адзін з грамады.
— А як-жа, як толькі заеду.
— Шчасьліва, брат, табе, — на ўздагон кінуў таварыш, — бывай!
— Бывайце! — махаючы рукой праз акно, адказваў я, — бывайце…
Невялічкі свой клумак кінуў на лаву і пазіраю праз акно на белыя камяніцы, на сваіх сяброў. Думкі мае аблёталі ўсе знаёмыя куточкі, неяк стала жудасна, а разам з тым і прыемна.
Званкі…
Заплакаў цягнік сваім сьвістам… Кравуліся… Паехалі…
Я прымайстраваўся на лаве, паволі прылёг, стаў разглядаць вагон, пасажыраў, і раптам мой погляд сустрэўся з поглядам маладой
