ПАЎЛО ПАЧАЧУЙ
Злуецца мітульгой сыпучаю падсьлепаваты асеньні вечар. Сёньня ён яшчэ больш пасябраваў з бяспрытульным брадзягай — ветрам і разам, сабраўшы сілу, націснуць на шырокаплечую камяніцу і, як, рызінавы мячык, няўдала адскакваюць назад. А вывеска нібы засьмяецца глухім бляшаным звонам, ня спыняючы крычаць: „акуляры, пэнснэ, моноклі“…
— Не ўдалося, — заскрыгатаў вецер, і абняўшыся з вечарам, пачалі аглядаць вітрыны, лізаць афішы ды гудзець дротам… Кінеш вокам у гару і здаецца — ціхую бяздомную цемень падпіраюць стрэхі, а вуліцы аблітыя гоманам, сьвіргочуць бурлівай жывасьцю.
— Алесь, ты куды размахнуўся?
— Ага, колега! здароў. Як бачу, ты вандруеш па Савецкай, „птушку“ ловіш, а? Кінь, Нічыпар, кінь, ня раю, брат, страшна…
— Табе ўсё „шукаеш“, а мо‘…
— Так, так, тут і шукаць ня трэба, сама ў тваё сіло лезе. Хадзем лепш да Паўлюка, а там і ў кіно…
