Гэта старонка не была вычытаная
шаву непасрэдна ў першых шэрагах арміі „оглашаючи поле брани веселыми криками“.
Памёр Гнедко… Якая дачасная страта… Рэчы паспалітай.
Нэрвы ня вытрымліваюць…
Міністры пана Пілсудзкага і прэса маршалка зараз у адзін голас плача:
— Гнедко, а, Гнедко… І на каго ты нас пакідаеш?
— Ня чуе? Маўчыць… Асірацелі… Асірацела дзяржава… Жалобна…
Я, таварышы, сам чытаў усе гэтыя гімны каню маршалка. Я ведаю, вы мне не паверыце, бо гэта-ж трэба бачыць, каб паверыць.
■
