Тады Атачкін з таварышом рашылі парадаваць сялян.
Грацыёзным асьлёнкам Атачкін выскаквае з возу і анфасам з размаху падае на зямлю.
— Вялікі шутнік у нас на Случчыне таварыш Атачкін, — тлумачыць сялянам яго сябра загадчык крамы.
А праз хвіліну пад‘яжджае другі воз з таварышамі Атачкіна.
На ім сядзеў мясцовы поп у савецкай кэпі і мясцовы савецкі працаўнік у шапцы папа.
У сялян загутарыла пачуцьцё жалю да папа і яны папрасілі ў савецкага працаўніка, каб ён аддаў шапку.
— А вы мяне яшчэ папрасіце, — какетаваў з сялянамі мясцовы савецкі працаўнік.
— А хто вы такі будзеце? — хмура запыталіся сяляне.
— Я загадчык маемасьці Слуцкае акругі, (завгосимуществом), а гэта мае сябры… — з гонарам адказаў савецкі працаўнік і, абвёўшы прысутных поглядам, дадаў:
— Прынесьці нам бутэльку рабоча-сялян…
А тут яшчэ хлопцы сьвішчуць, дзяўчаты гігікаюць.
МАЛАЙЦЫ ЗЕМЛЯКІ.
■
