І суседзі з пашанаю кажуць:
„Вось гэта да!.. двиствительно. Гэта выпіў“…
І земляку прыемна: яго ў вучастак вядуць, а ён лічыць, што ў лес па трэскі прыехаў.
Пасадзілі дзядзьку ў міліцыю, а ён лічыць, што да сваёй бабы на печку забраўся.
Рад дзядзька!
І суседзі здаволены.
Разважаюць суседзі:
— Што міліцыя?!. Як недапіў, дык яно тады вядома, яе страшна, а як добра выпіў, дык тады чаго яе баяцца?
Малайцы землякі!
Шавеляць мазгамі!..
Разважаюць, як той дзядзя: „што значыць саўсім ня піць. Гэта кожны можа. Я вось каля піўной прайду: а ў яе не зайду; ды што каля піўной, я ў яе зайду, а піць ня буду, ды што зайду, — я чарку пад рот паднясу, а ня выхілю, ды што пад рот, — я ў рот набяру, а ня вып‘ю“…
Вось гэта, да!
Гэткі дзядзя піць ня будзе.
Цьвёрды чалавек, адразу відаць.
А калі і вып‘е гэткі дзядзька, дык умеру.
