сініх вачэй і чалавечым голасам загаварыў ён зноў:
— Перадайце, — сказаў ён, у горадзе, што калі ў прокуратуры сказалі, што за ўсе мае мядзьвежыя ўчынкі адказвае Наркомзем, то я не адказваю за ўчынкі прокуратуры…
І зароў мядзьведзь, зноў:
— Майце, тт. мядзьведзі, грамадзкае сумленьне! Кожны адказвае за сябе, дык завошта за нас будзе адказваць Наркомзем, бо Наркомзем па чутках, добрая ўстанова…
І паслухаліся медзьвядзі голасу свайго сябра…
… І быў ужо ў нас у Менску выпадак, ня гэтак даўно, калі гуляў-ткі па вуліцах адзін мядзьведзь (гл. газэту „Рабочий“), то ён ужо нікога не зачапіў і нават, кажуць, што калі чулыя менскія жыхары, ўцякаючы ад яго, пакінулі на дарозе некалькі пудоў мёду, мядзьведзь падышоў да яго, пахмурна адкінуў лапаю і сказаў:
— Не хачу… Наркомзем адказваць будзе.
І з відам сапраўднага джэнтэльмэна прыпадняў хвост і пашоў далей…
■
