моўчкі чакаў, і ўсё нешта хітра пасьмейваўся з мядзьведзя…
Мядзьведзь памалу загрыз карову, паглядзеў на натоўп, — сьмяюцца!..
„Сьмейцеся!“, падумаў мядзьведзь, пасасаў лапу, падышоў да другой каровы, ахапіў яе лапамі і пачаў зноў памалу грызьці.
Яшчэ весялей зарагатаў натоўп…
„Ну, што-ж, падумаў мядзьведзь, вам — весела і мне нядрэчна“ — і памалу загрыз другую карову…
Натоўп усё чакаў, заліваўся ад сьмеху…
„Досыць пацяшаць гэтых джэнтльменаў“, рашыў мядзьведзь і ўжо быў падняўся, як з натоўпу кпяць дый кажуць:
— Ага, — кажуць, — мы толькі гэтага і чакалі пачакай кажуць, такі і гэткі, ты мядзьведжы сын, вось-жа засудзім мы зараз за ўсе твае ўчынкі Наркомзема нашага.
Наркомзема? прыжмурыўся мядзьведзь.
— Яго самага, — адказаў натоўп. — Па тлумачэньнях прокуратуры, ён за ўсе мядзьведжыя ўчынкі адказвае…
Зароў тады, кажуць, мядзьведзь на ўвесь лес, сьлёзы, кажуць, крыніцаю паліліся з яго
