Та-ва-ры-шы! За вошта?
А што, як, скажам, гэты самы чалавек выздаравее, ды што калі чуткі аб тым, што ён ціxі ― ня спраўдзяцца, ды што як і возьме ён добры кіëчак, ды прыдзе ў рэдакцыю, ды знойдзе мясцовага гуморыста, ды запытаецца:
― Ты, запытаецца, напісаў, што мяне зьбілі як сукінага сына?
― Я, ― адкажа тады мясцовы гумарыст…
― Як той дурань напісаў?
― Напісаў, ― згодзіцца гумарыст.
І возьме тады дзядзька мацней у рукі кіёк ды зноў скажа:
― Ты думаеш, скажа, што калі я быў зьбіты, ды калі я ціхі земляроб дык ужо можна мяне і СУКІНЫМ СЫНАМ лаяць…
Ды адлупцуе дзядзька гуморыста па самаму гуморыстычнаму месцу.
Калі гэта здарыцца, я тады напішу ў „Савецкую Беларусь“ спачуваньне.
Як СУКІНАГА СЫНА, напішу, зьбілі ў Магілеве, гуморыста.
Так яму, СУКІНУ СЫНУ, напішу, і трэба.
■
