ЖОНКА.
Мы уважненька. (Пашлі ў бакоўку).
Зьява XVI-я.
Уваходзіць Авечка.
СТОРАЖ.
Што, занудзіўся?
АВЕЧКА.
А так, замаркоціўся: у сон пачало весьці: ноч ня спаў, на суд, значыцца, шкандыбалі. Ці ня маеце часам закурыць, нешта тут пад грудзямі.
СТОРАЖ.
Ня маю, кожны курэц павінен мець свой аганец і тытунец.
АВЕЧКА.
Так точна, павінен, ды няма. (Убачыў на падлозе папяроску). А вось шчасьце, нехта папіроску кінуў.
СТОРАЖ.
Ні нехта, а сам упраўляючы курыў.
АВЕЧКА.
Галоднаму чалавеку ўсё роўна. (Запальвае і курыць). А моцная, так за язык і шчыпле.
СТОРАЖ.
Які далікатны.
АВЕЧКА.
У Авечак языкі чулыя.
СТОРАЖ.
Ды ты ўвесь, як авечка, і кульгавы, мне здаецца.
АВЕЧКА.
Не здаецца, а кульгавы, вось гляньце. (Адыходзіць да таго месца, дзе ляжыць цыліндар).
