ПІСАР.
А што ты ім усьлед казаў?
АВЕЧКА.
А што я, Авечка, ды на паноў магу казаць, глядзеў, пшэпрашаёнц, і маўчаў.
СУДЗЬДЗЯ.
А як ты сьмеў насылаць на іх гром.
АВЕЧКА.
Ды яны гэтага ня чулі, я, бягучы, у духу забубнеў сабе, а рот заткнуўшы рукавом.
СУДЗЬДЗЯ.
А ты часам не радня Гарбузу?
АВЕЧКА.
Далёкая радня. Мой бацька з яго бацькам заўсёды разам у бані мыліся, кумамі былі.
СТАРШЫНЯ.
А з ёй ты не радня?
АВЕЧКА.
З-замаладу меліся жаніцца, але як я закульгавіў, то яна за кульгавага не пашла; тады я жаніўся на другой бабе, баба вельмі добрая, зацірку варыць — ой, ой! толькі вельмі сярдзітая з частых біцца кідаецца.
ПІСАР.
Гэта да справы не адносіцца.
СТАРШЫНЯ.
Дапрос зьняты.
АВЕЧКА.
Паночку, а ці можна ведаць, на колькі пасадзіце нашых ворагаў?
СТАРШЫНЯ.
Пачакаўшы будзеш ведаць.
