і нібы цэпам малоціць, вылецеў гэта я на ганак і дыхаю, як баран у сьпякоту, вось гэтак (дыхае), аж чую, нехта пішчыць. Я штырх у бок, бачу: цягне Гарбуз карову за хвост з панскага хлява, аж вочы на лоб лезуць; здагадаўся я, у чым справа — за кол ды туды. „Вы што-ж гэта, каб на вас гром!“, гакнуў я… (Спахваціўся).
СТАРШЫНЯ.
Запішы — гром.
ПІСАР.
Запісаў.
АВЕЧКА.
Тут падбегла Гарбузіха.
СТАРШЫНЯ.
З чапялой?
АВЕЧКА (хітра).
Здаецца, без чапялы.
СУДЗЬДЗЯ.
Ня можа здавацца, а кажы проста — была чапяла, ці ня было?
АВЕЧКА.
Не, ня было; чапяла ў яе вялікая, як аглабля — убачыў-бы. Так, значыць, падбег я і ўчарэпіўся за хвост кароўкі перадойкі, аж вочы на лоб лезуць, цягнем удваіх. Бачыць кароўка, што дрэнная справа, адарвуць хвост, зьбіла з ног аконама і наўцекі. Мы за ёй, але заблуталіся мае качэргі — паваліўся, мякнуўся вобземлю і Гарбуз, а яны з нагамі — і давай акладаць.
ЖОНКА.
Тут падбегла я, нарабіла крыку, дык яны пакінулі іх біць, закурылі цыгары — і пашлі.
АВЕЧКА.
Так точна, пашлі, рагочучы, як лясуны перад маладзіком.
