АВЕЧКА.
А каршун яго ведае, няграматны я чалавек, прыду да слупа і гляджу, як гусь на бліскавіцу, а ні ў зуб. Але як чуў, казалі людзі, быццам там забаронена сячы лес, лавіць зайцоў, пушчаць сабак па ягады, а, памыліўся, дзяцей па ягады, і наогул, каб ня ткнуць носу у панскі бор.
СУДЗЬДЗЯ.
Запішы пра слупы.
АВЕЧКА.
Пішэце і пра слупы, і пра ягады, зайцоў. (Забыўшыся, стукнуў палкай па стале).
СТАРШЫНЯ (адпіхнуўшы).
Цяпер пра драку пачынай.
АВЕЧКА.
Так точна, цяпер пра драку. Было гэта перад сьвятам. Дакульгаўшы з мястэчка да дому, я сеў за вячэру і, як цяпер, памятаю, еў я зацірачку з малаком. І трэба-ж гэта, зацірка была такая гарачая, што хлапец нос апёк. Вось баба ліе мне адну місу заціркі, я спаражніў; ліе другую — спаражніў, і толькі, пшэпрашаёнц, за трэцюю ўзяўся… (Гэта казаў да судзьдзі).
СТАРШЫНЯ.
Абжора нейкі.
АВЕЧКА.
Гэта было ня ўчора, а перад сьвятам.
СТАРШЫНЯ.
Я кажу, што ты абжора.
АВЕЧКА.
А так, богу дзякаваць, зьесьці магу, па дзеду пашоў, дзед мой быў з духоўнікаў, еў ня ў свой дух; памятую, пакой вечны, на нач зьеў дзежку саладухі і богу душу аддаў. Так баба ліе мне трэцюю місу заціркі, спаражніў, аж чую, пшэпрашаёнц, дух заняло,
