АВЕЧКА.
Так точна, бегала, ля майго гумна, нацянькі, значыцца. Я, было, раз спрабаваў пераняць, другі — ды дзе там, пшэпрашаёнц, калі чмыхне, калі паставіць хвост дудой, а няхай цябе воўк, бяжы — хоць ты ногі пакруці, шалёную карову і шалёную сабаку ня кожны спыніць.
ГАРБУЗ.
У панскім дварэ, гэта-ж ня ў нас. Узышла жывёліна — штрап; я раз заплаціў, другі.
АВЕЧКА.
Так точна, штрапы плаціў.
СТАРШЫНЯ.
Па квіткох?
ГАРБУЗ.
Па квіткох.
СТАРШЫНЯ.
Дай сюды квіткі.
ГАРБУЗ.
Няма, паночку, скурылі і квіткі.
АВЕЧКА.
Так точна, усьлед і скурылі, у нас гэтак.
ГАРБУЗ.
А пасьля махнуў рукой. Трэба-ж, на ліха, зноў зачынілі маю перадойку, і кажуць штрап заплаціць; „А скулу ня хочаш“ гакнуў я…
СУДЗЬДЗЯ.
Так і сказаў?
ГАРБУЗ.
Так і сказаў.
АВЕЧКА.
Ён у нас гэтакі, скажа.
ГАРБУЗ.
А што, мая кароўка пісьменная, умее чытаць тыя надпісы, што паны на слупох панапісвалі?!
