аж чую, пішчыць нехта за хатай. Што за ліха, думаю сабе, ці не парасё дзе ўшчамілася; зірк у вакно, аж бачу, душаць майго Гарбуза.
АВЕЧКА.
Так точна, душаць.
ЖОНКА.
Я за чапялу і туды.
СТАРШЫНЯ (да пісара).
Запішы чапялу. Што далей?
ЖОНКА (спужаўшыся).
Дапала, значыць, я туды і давай выдзіраць Гарбуза.
АВЕЧКА.
Так точна, выдзіраць Гарбуза ды з кіпцёў пана каршуна.
СУДЗЬДЗЯ.
Чым ты выдзірала, чапялой?
ЖОНКА.
Дзе вы бачылі, каб я ад сваёй цені валілася, як чапяла ў мяне вывалілася на дарозе, я, значыць, падбегшы, тузаю Гарбуза да сябе (тузае Гарбуза), а аконам да сябе.
АВЕЧКА (тузуючы Гарбуза).
Так точна, да сябе.
ЖОНКА.
Я Гарбуза да сябе, а аконам да сябе. (Тузае).
АВЕЧКА.
Так точна, да сябе.
ЖОНКА.
А пасьля, калі рванула… (Гарбуз паваліўся ў адзін бок, Авечка — у другі).
(Авечка ляжыць і трымае адну нагу роўна на падлозе, а другую ўгару).
