ГАРБУЗ.
Паны на суд клікалі.
АВЕЧКА.
Так точна, на суд і я прыкульгаў.
ЖОНКА.
Паперу прыслалі, але гэтыя салапякі скурылі.
АВЕЧКА.
Так точна, скурылі, і я памагаў.
СТАРШЫНЯ (да пісара).
Хто яны?
ПІСАР (штось шэпча на вуха старшыні).
СТАРШЫНЯ.
А! гэта тыя мяцежнікі, што ўпраўляючага абразілі.
ГАРБУЗ.
Гляньце, паночку, на бараду, то ўбачыце абразу.
СТАРШЫНЯ.
І глядзець не хачу, дай сюды абвестку.
ГАРБУЗ.
Я-ж пану пісару прызнаўся, што скурылі з Авечкай.
АВЕЧКА.
Так точна, скурылі, і я памагаў.
ЖОНКА.
Я ўжо лаяла іх за гэта, а прышоўшы да хаты, і штурханцоў надаю.
СТАРШЫНЯ.
Гэта-ж зьнявага.
АВЕЧКА.
Так точна, зьнявага, скурылі абвестку, але ў нас звычай такі: усё, што пад рукі пападзецца папяровае, курыць — ксёнжку, газэту, абвестку; ведама, народ цёмны, чытаць ня ўмее, а курыць усё. Я, памятую, лемантар дзяціны скурыў, во як…
