тады скулу яму, Мірон вылазь вон. Апошняя поўбутэлька на доўг. (Пашоў).
СТАРШЫНЯ.
Я яго жывога зьем.
ПІСАР.
За што?..
СТАРШЫНЯ.
Я ведаю за што.
ПІСАР.
Ну, годзе злаваць, абудзім лепш судзьдзю.
СТАРШЫНЯ.
А хіба-ж ён тут?
ПІСАР.
Тут сьпіць. (Пашоў у бакоўку).
СТАРШЫНЯ.
Гэта-ж зьнявага, судзьдзі сьпяць тут, а старшыня ў хляве; хіба я ня буду старшынёй, а Мірону падзякую, ліха ведае што, гэта-ж калі дазнаюцца людзі — асьмяюць. Старшыня ў кампаніі з парсюком… А які-ж прыемны бачыў сон: быццам мы з кумам Гаўрылай так доўга ня бачыліся і, нарэшце, спаткаліся, на радасьцях добра выпілі і, абняўшыся, праспалі ўсю ноч.
І трэба-ж — так дастасавалася, ніякага кума і блізка ня было, а замест кума, парсюк пудоў з дзесяць.
Зьява Х-я.
Выходзяць з бакоўкі Пісар і Судзьдзя.
ПІСАР.
Ну, бычок божы, вылазь на сьвет, а то і суд прасьпіш.
СУДЗЬДЗЯ.
І якія гэта дурні вызначаюць пасьля імянін суды?
