яно гарэлкай сьмярдзіць, ну, а хто тут ёсьць, хто сьведкі, ці ўсе паперы. Сьведка нейкі Лаўрэм Авечка, пэўна, дурань, калі авечка. Ну, а ўрачэбнае сьвідзецельства ёсьць… што бараду выдралі і тры зубы выбілі. (Шукае). Няма, ну, тады Гарбуз пакоціцца назад, я магу сказаць, што мяне соннага пацук за нос укусіў, — хто гэтаму, паверыць? А ну, глянуць, які ў іх авечка. (Сеў на стол). Ці Авечка тут ёсьць? (За сцэнай — „Тут панок“) Паўзі сюды.
Зьява VI-я.
Уваходзіць сьведка Авечка.
ПІСАР.
Ты Авечка?
АВЕЧКА.
Так точна, я Лаўрэн Авечка.
ПІСАР.
Прайдзіся па канцэлярыі.
АВЕЧКА.
Прайціся?
ПІСАР.
Прайдзіся.
АВЕЧКА.
А закурыць дасьцё?
ПІСАР (грозна).
Прайдзіся па канцэлярыі.
АВЕЧКА (ідзе).
ПІСАР.
Кульгаешь трохі?
АВЕЧКА.
Ня трохі, а такі й добра кульгаю, яна ў мяне сухая, як таран, і карацей на цалі дзьве. (Пауза). А хто, пан, будзеце, ці ня доктар?
