цябе садзяць за чырвоны стол, а прыехаў ты ў горад — не кажу, што прышоў, а прыехаў: хто з мэдалямі, пехатой ня ходзіць, — табе ў горадзе гарадавы аддае чэсьць, дворнік не мяце вуліцы, каб не закурыць твайго мэдалю, афіцэры на цябе глядзяць, салдаты цішком перашэптваюцца, — во, кажуць, заслужоны чалавек паўзе.
СТОРАЖ.
Ну, годзе, панок, падстаўляйце галаву, пальлю трохі ды прычашэцеся трохі, а то галава на макітру выглядае.
ПІСАР (у люстра).
Праўду кажаш, Мірон, гэта галава ня пісара.
СТОРАЖ (на бок).
А канакрада нейкага.
ПІСАР.
А скажы мне, Мірон, чаму мой гадзіньнік ня йдзе?
СТОРАЖ.
А як ён можа йсьці, калі пан яго аб сьцяну так гакнулі, аж толькі падрабязгі пасыпаліся.
ПІСАР.
Аб сьцяну, з якой прычыны?
СТОРАЖ.
А з якой прычыны мяне за бабу палічылі, цалавалі, Забэлькай абзывалі, цьфу…
ПІСАР.
Нічога ня памятаю.
СТОРАЖ.
Так п’ючы і памятаваць ніхто ня зможа. Гляньце, да чаго выглядае канцыралія, усё гарэлкай пазалівалі ледзьве да парадку давёў.
ПІСАР.
Каторая цяпер гадзіна?
