Перайсці да зместу

Старонка:Суд (1925, Менск).pdf/17

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка не была вычытаная

СТОРАЖ.

Хіба-ж не цяпер ведаю, што пасьля такіх папоек вада з крыніцы патрэбна.

ПІСАР.

Ты, Мірон, залаты чалавек, усё ведаеш, што начальству патрэбна, за гэта прадстаўлю цябе к наградзе.

СТОРАЖ.

Так, к наградзе.

ПІСАР.

Прадстаўлю к наградзе і напішу: Мірону, залатому чалавеку, дайце залаты медаль.

СТОРАЖ.

Пакуль той мэдаль дадуць, а на поўбутэлькі зараз скажаце даць, ведаю я вас.

ПІСАР.

Начальства запытаецца: хто такі Мірон? А я напішу: Мірон — стораж, Мірон — бацька, служыць не за страх, а за сумленьне; разумееш, Мірон, што гэта за словы?

МІРОН.

Разумець я іх не разумею, але на памяць ведаю, штодзень гаворыце, як пахмяліцца трэба, а як ужо пахмяліліся, тады кажаце: Мірон, вылазь вон.

ПІСАР.

Эх, Мірон, Мірон, утраціў ты веру, ня хочаш мэдалю.

СТОРАЖ.

Чаму не хацеў-бы, але яго няма, калі ён будзе?

ПІСАР.

Будзе, Мірон, будзе. Ты ўяві сабе, Мірон, як ты будзеш выглядаць, калі на тваіх грудзёх заблішчыць залаты мэдаль з царскім портрэтам. Едзеш ты праз вёску, сяляне шапкі здымаюць, прышоў ты ў карчму, табе бяз грошы чарку наліваюць, прышоў ты ў суд,