ГАРБУЗ.
Яно так і будзе: адыходзячы, паклаў на стале і запомніў.
ЖОНКА.
А, разьзява, ліханька тваім баком, як рвану цябе за гэты касмыль!
ГАРБУЗ.
Чакай, чакай, баба.
ЖОНКА.
Выправіўся дурналяп з пустой торбай.
ГАРБУЗ.
Ня так ужо і пустая, хлеб і сала ёсьць. (Дае хлеб).
ЖОНКА.
Давай. (Адламала маленькі кавалачак і аддала Гарбузу, і пачынае есьці).
О! старое карыта…
ГАРБУЗ.
Ну, годзе ўжо лаяцца, а то папярхнешся сухім хлебам.
ЖОНКА (пачала душыцца).
ГАРБУЗ.
А што, я табе казаў… не плявузгай. (Стукае кулаком у карак).
ЖОНКА.
Маўчы, дурналяп.
ГАРБУЗ (стукаючы ў карак).
Ты лепш маўчы, а то горш будзе. Во дзе розум у бабы: трэба-ж, напхала ў мяліцу гэтулькі хлеба. Ну глытай, глытай. (Пауза). Нарэшце — паехаў…
ЖОНКА.
У… заледзьве не задушылася.
ГАРБУЗ.
Напужала толькі, а мне ліха ведае што здалося.
