на папе́рцы). Не. Не цяпе́р… Вось папе́рка!.. Сягоньня ўве́чары… або не! ле́пш заўтра… але́! заўтра раніцай занясе́ш гэта Казюку…
Але́сь. А што сказаць?
Юзя. Што хочаш… (ідзе́ да камоды, бярэ якіясь парашкі і варочаецца на ложак). Дай мне́ шклянку вады…
Але́сь. А можа хле́ба? Там яшчэ застаўся кусочак…
Юзя. Не… Мне́ ўжо ня трэба…
Але́сь (узяў шклянку і пайшоў у кухню).
ЗЬЯВА VІ.
Юзя (адна), пасля Але́сь.
Юзя. О, Божа мой!.. Ха-ха-ха!.. Інстынкт жыцьця!.. Не інстынкт жыцьця, а страх жыцьця, страх, як у бацькі… Але… Так ляпе́й… адзін парашок… або ле́пш два… пэўне́й… — і ўсё скончыцца… (хавае твар у падушку і ціха плача).
За сцэнай чуваць вясёлы сьпе́ў.
Але́сь (прыносіць з кухні ваду).
Юзя (да Але́ся). Хто там пяе́?..
Але́сь. А гэта на другім паве́рсе пяюць… Учора прые́халі… Вясёлыя…
Юзя. Але… Вясёлыя… — Але́сь! Ідзі,
