Сымон. Як — хто!.. Быццам ня ве́даеш!.. Такі чорны… Прыйшоў уначы, ізноў сядзе́ў, сядзе́ў, казаў аб сатварэньні сьве́ту…
Юзя. Тата! табе́ здавалася…
Сымон (іроніч.). Але!.. здавалася!.. Сядзе́ў… Я кінуў у яго крэслам… ён пад ложак схаваўся… Ня ўпускаць, кажу! Ня ўпускаць!!. На што ўпусьцілі?!.
ЗЬЯВА ІV.
Сымон, Юзя і Але́сь (уходзіць).
Але́сь (да Юзі). Я ўжо зье́ў… (ціха, з перапугам). Чаго тата крычыць? злуе́цца?..
Юзя. Цсс!.. Нічога не кажы…
Сымон (да сябе́). Ён усё адно: ране́й, кажа, вада… Гад паршывы! Ох, галава баліць!.. (выходзіць ізноў у свой пакой на права).
ЗЬЯВА V.
Юзя і Але́сь.
Але́сь. Тата няпрытомны? Чаму гэта?
Юзя (не адказаваючы на яго пытаньне). Дзе́тка! Ты ведаеш, гдзе жыве́ Казюк? Патрапіш да яго? (устае́).
Але́сь. Патраплю. Зара ісьці?
Юзя (сядае пры стале́ і не́шта піша
