ЗЬЯВА ІІІ.
Юзя, пасьля Сымон (з правых дзьвярэй).
Юзя (плача).
Сымон (уходзіць з брытвай у руцэ. Гавора скора, парванымі фразамі, з паўзамі. Вочы яго блішчаць няпрытомна). Ты — што?.. Сьпіш?.. Чаму-ж так доўга сьпіш?..
Юзя. Я… хворая…
Сымон. Ага… (паўза. Пачынае не́шта шукаць).
Юзя. Чаго шукаеш?
Сымон. Мыла…
Юзя. Мыла? Мыла ў нас няма…
Сымон. Кусочак… малы… Хачу пагаліцца…
Юзя. Пашукай там, у скрыначцы…
Сымон. Няма… Шукаў…
Юзя. Значыцца — няма. (Паўза).
Сымон. Што я хаце́ў зрабіць?.. Ага!.. галіцца!.. Не! Яшчэ не́шта… не́шта важнае, патрэбнае… Не магу ўспомніць… (да Юзі). Што я хаце́ў зрабіць? ня ве́даеш?..
Юзя. Скуль я магу ве́даць!
Сымон. Ага… Ня ве́даеш… (раптам). А я ўжо колькі разоў казаў: ня ўпускаць!.. Прыйдзе, мучае, мучае, душу вырывае…
Юзя. Дык хто?
