ня зробіш, толькі паходзіш па вуліцы дый ве́рнешся… І ўсё сваё: страх! страх!.. А мне́ ня страх? — Мне́ сто разоў быў горшы страх, як я першы раз пайшла… А рады ніякае ня было…
Сымон. Я пайду… Памагу… Пазычу можа…
Юзя. Скуль пазычыш? — Ніхто ня дасьць! Дый ня трэба! На што яшчэ болей паніжаць сябе́, і так мы ўжо нізка ўпалі… Ле́пш сядзі!..
Сымон. Не. Я… пайду… (выходзіць).
Але́сь (шырока расчыненымі вачыма прыглядаўся да гэтае сцэны і прагавіта лавіў кожнае слова. Калі бацька пайшоў, ціха выйшаў за ім).
ЗЬЯВА VIII.
Юзя (адна), пасьля Але́сь.
Юзя. Эх, старое дзіця!.. І злосьць, і шкада, далібог! (сядае пры стале́ і пачынае лічыць грошы)… Эх! ашукаў гад! не хапае!.. ці можа я абмылілася… трэба яшчэ раз… (ізноў лічыць грошы).
Але́сь (убягае; нэрвовым шэптам да Юзі): Юзя! бяжы хутчэй!.. ратуй!.. татка вяроўку на ўсходах зачапіў і сам хоча…
Юзя(не разумеючы). Што?.. што татка?..
