Але́сь. Буду трубіць… Вось добра!..
Сымон. Усё гэта будзе, як твайму бацьцы ўдасца адзін інтэрас… (задумываецца). Эх, Божа мой! нішто мнё ніколі не ўдавалася — і цяпе́р ня ўдасца!.. І я, як дзіця, пацяшаю толькі сябе́!.. Эх, дурны Сымон! дурны, як дзіця!.. Эх, выпіў-бы цяпе́р!.. О не! стыд, сорам!.. Дачка там… зарабляе грошы, а я — піць… не, не!!. Эх, нуда, роспач!.. (пяе́ пад нос; пасьля да Алеся): Але́сь! любіш татку?
Але́сь. Люблю… Але, як татка крычыць, баюся… Люблю, калі татка такі добры, як цяпе́р…
Сымон. Хадзі, Але́сь! (садзіць яго сабе́ на кале́ньні). Як вырасьцеш і будзеш ужо мужчына, тады, Алесь, будзеш… Алесь! памятай: у куфры ёсць розныя папе́ры… ты памятай! — гэта твае́, твой скарб… Як я памру, як мяне́ ўжо ня будзе — гэтыя папе́ры твае́…
Але́сь. Тамака ёсьць грошы?
Сымон. Не. Гэта ня тое… Гэта праца майго жыцьця… ня скончана… Нічога ня скончыў… Я хачу, каб ты дакончыў тое, што я хаце́ў зрабіць дый не зрабіў… Памятай і скажы Юзі: папе́ры, каторыя ў куфры, шанаваць, не выкідаць, бо гэта частка душы мае́…
Але́сь. Татка! а ці я патраплю?
