сёды прыносіць мне́ не́шта смачнае… Яна добрая, праўда?
Казюк (закрывае рукой вочы і ціха гавора). Яна добрая…
Але́сь. Казючок! Чаго ты плачаш? Ці табе́ не́шта баліць? ты хвор?
Казюк (выціраючы рукой вісеўшую пад вокам сьлязу, усьмяхаецца). Не… я нічога, я ня плачу… я так… сьмяюся!..
Але́сь. Не. Я бачу, што ты плачаш.
Казюк. Але́сь! ці ты хаце́ў-бы ісьці адсюль?
Але́сь. Куды? на спацэр? О, хачу!
Казюк. Не. Зусім ісьці і болей ужо не варочацца?
Але́сь. О не! Мне́ тут добра. Ране́й было дрэнна, як мама жыла, ня было чаго е́сьці, а цяпе́р добра… Я люблю Юзю, яна мне заўсёды гасьцінцы прыносіць… А татку я ня так люблю, — ён заўсёды злы, нічога не дае́, бурчыць толькі…
Казюк. А мяне́ любіш?
Але́сь. Цябе́ люблю. Але Юзю больш.
Казюк. А ты-б хаце́ў жыць там, гдзе́ многа дзяце́й, гуляць з імі гульні, вучыцца?..
Але́сь. Не. Я ня люблю дзяце́й. У нас на дзядзіньцу ёсьць дзе́ці… Яны сьмяюцца, дражняць мяне́.
Казюк. Ах, так…
