ЗЬЯВА VIII.
Тыя-ж і Юзя.
Юзя (уходзіць. Пабачыўшы Казюка, затрымалася ў дзьвярах). Ах!..
Казюк. А! чаго-ж спалохалася? Добры ве́чар, Юзя!
Юзя. Я… нічога…
Казюк. Гдзе́-ж была?
Юзя (п’яная). Я была… я была… Ха-ха-ха! — на вуліцы была! А ты — ха, ха — прынёс (глядзіць у міску) нам бульбу… ха-ха-ха! спазьніўся крыху!.. з міскай бульбы… Думаеш, што за тваю я бульбу… Я грошы вось дастала, вось глядзі… (выймае з кішані не́калькі рублёў).
Казюк. Юзя! што з табой! ты няпрытомная!
Альжбета. Юзя! ты здурэла… ох!..
Юзя. Я п’яная думаеце? Не, я не п’яная… Я так толькі… піла, але я не п’яная… А чаму-ж бы і не?! Бацьцы можна, іншым можна, а мне́ не?.. (Кідае грошы каля ложка). Маеш, матка, грошы, на! бяры! На доктара, на лякарства, на страву, на ўсё… Вось вам усё — мне́ ня трэба!.. Не!.. і мне́ трэба… (да Казюка, каторы стаіць адзярвяне́ўшы і глядзіць з перапудам на яе́). Ну, чаго глядзіш? Ааа!.. Дурны!..
Альжбе́та. Юзя! ты ашале́ла!
