Казюк. Пані позволіць крыху пасядзе́ць, пачакаць?
Альжбе́та. А сядзе́це! чаму-ж не? Я нават рада, што людзкая душа пасядзіць тут каля мяне́, а то боязна аднэй…
Казюк (ставіць на стале́ міску, каторую прынёс з сабой). Я трохі тут дастаў… купіў… Вось можа пані не загне́ваецца… Пакаштаваць…
Альжбе́та. О, дзякую вам, нішто цяпе́р праз горла не прале́зе!.. Але нашто вы?.. Цяпе́р не такі час, каб трактамэнты…
Казюк. Нічога, пані, калі ласка… Зрабе́це ласку!..
Альжбе́та. Не, дзякуй, не хачу… не магу… Вось хіба можа Але́сь…
Але́сь. Мне, мама, цяпе́р так сама ня хочацца…
Альжбе́та. Ну, зье́ш, ну зьясі трошачкі!..
Казюк. Хадзі, Але́сь! (вядзе́ Але́ся да стала). Вось, Але́сь, смачная бульбачка, а вось там у нізе, цягні! там трошачкі тлустасьці і мяса…
Але́сь (е́сьць). А смачна!.. А Казюк чаму не?..
Казюк. Я ўжо… Ты е́ш! Вось так… Яшчэ…
