бо змучылася. Я так ціха паляжу, мой’ засну.
Сымон (ідзе́ да стала, сядае, апірае галаву на руках). Адзін!.. Адзін, як выгнаны з хаты вон паршывы сабака… Як у полі пе́нь… Няма каму душу адчыніць, няма скуль спогаду дастаць!.. Адзін… (пачынае пяяць сабе́ пад нос арыю з опэры „Тоsса“. Устае́). Ах, выпіў-бы цяпе́р!.. Ох, піць!.. (раптам). О, ве́даю, што зраблю! Усё роўна, заўтра грошы будуць!.. (выходзіць апрануўшы пальтот).
ЗЬЯВА VІ.
Альжбе́та і Але́сь.
Альжбе́та (пасьля паўзы). Сымон! Сымон! ты дзе? ці сьпіш?.. Юзя! гдзе ты? (падымаецца і глядзіць увакруг). Нікога няма! Няма нават, каб хто вады падаў… О, Божа мой! Памру, і ніхто нават ве́даць ня будзе! ніхто вочы не зачыніць!..
Але́сь (прачнуўшыся). Мама! што ты?.. чаго?
Альжбе́та. Нічога… Сьпі, сынок, сьпі!
Але́сь. Мама! можа чаго табе́ трэба?
Альжбе́та. Не, нічога, сынок, нічога… Сьпі!
Але́сь. Мне́ ўжо ня хочацца спаць… Гдзе тата? га? А Юзя гдзе?
