Альжбе́та. Эх, гэта ўсё з таго, што п’еш!
Сымон. Я-ж ня п’ю!.. Але, калісьці піў, дык-жа цяпе́р — не! Тое, што цяпе́р — гэта нічога… (Паўза). Альжбе́та! Сумна, страх, як сумна! (Паўза). Чаму мы такія нешчасьлівыя, Альжбе́та?.. Альжбе́та! сьпіш?
Альжбе́та. Не, ня сплю.
Сымон. Чаму-ж ты нічога ня кажаш?
Альжбе́та. Ах, што казаць! Я ле́дзь жыву… ах! што казаць…
Сымон. Ах, я-б хаце́ў, як ты, захварэць, ня думаць, ляжаць… Няхай прыходзе раз кане́ц!
Альжбе́та. Сымон! Не гняві Бога!
Сымон. Але… Няхай раз прыйдзе канец паганага жыцьця!.. Ня жыць, ня жыць, ня думаць!...
Альжбе́та. Ты так кажаш, бо здароў. Калі-б захварэў, як я, тады іншу пе́сьню-бы запяяў… Ох, піць дай!..
Сымон (дае́ ёй вады. Паўза). Памятаеш, Альжбе́та? Калісь? Мы-ж былі шчасьлівы! Але, і мы былі шчасьлівы! Я працаваў, любіў цябе́… Памятаеш? я казаў: добра! ле́пш, ня трэба! Хай будзе гэтак праз усё жыцьцё!.. Ты хаце́ла ле́пшага, а я — не!.. А вось цяпе́р бяда звалілася… Цяпер, як той біблійны Гіоб…
