ў Міхале́вічаў: ён захварэў і не вярнуўся… забілі-замарылі…
Юзя. О, Божа-ж мой!.. Дык што рабіць? што рабіць?! А як-жа ж у хаце́ так хварэць ды хварэць бяз ніякае помачы… О, Божа мой!..
Альжбе́та. Але… Я ве́даю, што я вам усім надае́ла: і бацьку, і табе… Ве́дама — хворая!.. Няхай ужо хутчэй памірае! Але! ніякае літасьці!.. Пабачыш, сама старая будзеш — захварэеш, і цябе́ можа так сама дзе́ці шкадаваць ня будуць…
Юзя. Ах, мама, далібог, ня мае літасьці над намі ўсімі! Хто кажа, што мамы не шкада?.. Дык што рабіць?.. Я розуму ўжо ня маю… Работа скончылася… Пазычыць няма чаго ніскуль… Далібог, сягоньня-б за кухарку дзе пайшла, каб ня трэба было маму даглядаць!..
Альжбе́та. О, многа ты мяне́ тут даглядаеш!..
Юзя. Эх!.. (сядае).
(Паўза. Але́сь падыходзіць да Юзі).
Але́сь. Юзя! мама хворая, га?
Юзя. Але.
Але́сь. Ей не́шта баліць, га?
Юзя. Але. Баліць.
Але́сь. А што баліць? Галованька?
Юзя. Ідзі! ня дуры галавы!
(Паўза).
