— «Як, яшчэ другую?» — закрычала яна з-за парогу. «Ах ты, бязбожнік, — каб табе смалы! Там дома дзеці плачуць, а ён тутака нашоў сабе таварыша. Што гэта добрые людзі скажуць? Вот, прыедзе Міхалка, як ён цябе пахваліць за гэта?»
І Альжбета хацела ўжо ўчапіцца Амільяну ў валасы, але Васіль Апранік схапіў яе за рукі, а то б было кепска.
Амільян баяўся сваей жонкі, але цяперака ў Сарабасі, перад людзьмі, ён захацеў паказаць, што ён галава, а ня жонка.
— «Дык што мне твой Міхалка!?» — падняўся ён за сталом. «Што Міхалка мой брат, дык табе трэба ўмешывацца не ў сваё дзела? Яна тут: «Міхалка прыедзе». Прыедзе, дык ніхай едзе. Ён служыў стражнікам, а цяпер вот разам будзем араць, ды гной вазіць. Спалохаўся я твайго Міхалкі!»
— «Ах ты, Амільян, Амільян. Дурная твая галава. Чым-жэ гэта ты хвалісься перад людзімі?» — ўмешалася сюды Сарабася. «Альжбета кажэ праўду. Прыедзе Міхалка, людзі скажуць, як ты жыў, ці гэта-ж будзе добра? Захочэце дзяліцца, пойдзе сварка, калатня, а ты тутака йшчэ крычыш!..»
— «А табе што за дзела? Табе чаго трэба?» — абярнуўся Амільян да Сарабасі. — «Сама дае гарэлку, а пасьля лезе, куды ня трэба».
— «Ты не вызьверайся на людзей, калі сам вінават» — зноў закрычале Альжбета. — «Бязбожнік ты, п’яніца. Яна ня йдзе к табе ды ня просіць, каб ты браў у яе гарэлку: сам-жэ йдзеш к ёй».
