Старонка:Спатканьні (1925).pdf/32

Перад самай хвілінаю сьмерці
Ён, казалі, мяне ўспамінаў,
Калі я валачыўся па сьвеце —
Ня пушчала да хаты вайна.

Пасьля бацькі памерла Гануля,
А за ёю абодвы браты,
Што зьнізала варожая куля,
Засталіся адны — я і ты.

Нас таксама злы лёс рэзнуў гостра,
Нашы сьцежкі — далёкі маяк,
Нашы шляхі заблытала ростань,
Я яе не забуду ніяк.

Менск. 1925 г.

|}