|
Ў маім сэрцы ёсьць месца для многіх,
Але ты мне мілей за ўсіх,
Бо ня дарам так многа трывогі
Я па сьвеце з сабой насіў.
Ты і я — мы цяпер адзінокі:
Ўсю сям‘ю загубіў лёс злы,
А за гэтым з журбой сінявокай
Мы зьвязалі жыцьця вузлы.
Ты калісь, падзіцячаму рэзвай,
Падыходзіла часта ка мне,
І твой голас з усьмешкай прарэзьлівай
Нібы струн пераборы зьвінеў.
Ты ня помніш ужо, мусі быць, мацеры,
Бо дзіцём ты была яшчэ,
Калі сьлёзы свае, як пацеркі,
Рассыпаў я з жалобных вачэй.
Бацьку помніш. У час яго восені,
Калі адцьвітаў жыцьця мак,
Ты яму сваю шчырасьць падносіла,
Хоць была ты дзіцём сама.
|
