|
Разьвітаньне вам, горы Каўкаскія
І крыніцы жыцьцёвай вады!
Вы дарылі мяне цёплай ласкаю,
Бударажылі ў сэрцы уздым.
Захапляўся я воляй арлінаю,
Захапляўся прыгожасьцю чар,
А цяпер-жа за кожнай хвілінаю
Адчуваю, што я — не ўладар,
Толькі госьць, ды і то неспадзеваны;
Ды і то на хвіліны — ня дні,
Але ласкаю цёплай абвеены;
Яе доўга гарэць-муць агні.
Шмат чаго перажыць давялося мне,
Шмат чаго ня ізьведаў яшчэ,
Але сэрца зьвініць сугалосьсямі
Ўсё ямчэй, і ямчэй, і ямчэй.
Разьвітаньне вось хутка астатняе
З тым усім, к чаму толькі прывык.
Разьвітаюся з ласкаю братняю
І схілюся я ніжай травы.
Гэта — сон, гэта — мара салодкая,
Што так ціха, бяззычна прашла,
Што ў крыві забурліла паводкаю
І у сэрцы адбітак знашла,
|
