Гэта старонка не была вычытаная
Рад я, рад усяму перажытаму —
Непакойна-буйному, цішы.
Я вярнуся к шляху свайму бітаму,
Раскажу я пра гэтую шыр,
Раскажу я пра зыкі зурновыя,
Пра буйное вясёласьці гмах,
Панясу ў Беларусь песьні новыя
Ды дзікарскі усходу размах.
Чараваўся лязгінкі я скокамі,
Ад якіх уздрыгала зямля,
Плакаў часта я сьлёзамі горкімі,
Калі слухаў пра сьпеў Шаміля.
Гэты сьпеў — адгалосак мінулага,
Што ўціскала ня толькі Усход —
Гэта боль сэрца кожнага чулага,
Хто хварэў за свой край і народ.
Дык я рад, што цяпер ўсё пяройдзена,
Што зьнялася з пагляду чадра.
Я зрабіў ў гэты край уваходзіны,
А спаткаў ён мяне, як сястра.
Разьвітаньне вам, горы Каўкаскія
І крыніцы жыцьцёвай вады!
Буду помніць надоўга ўсе ласкі я,
Толькі быць-бы, як вы — маладым!
1925.
|}
