|
З ёю я спаткаўся, як цьвілі вяргіні,
У садох Каўказу у сьпякоты дні.
Загарэўся ў вочах яе агонь сіні,
А у маім сэрцы звон струн зазваніў.
Я ў яе спытаўся, куды шлях трымае,
Як сама завецца, чаму тут адна?
Расьцьвілася кветкай, кветкай ў пору мая
І сказала ціха: хіба не пазнаў?
Моцна я зьдзівіўся, а пасьля успомніў,
Што яна мне блізкая, мо‘ нават, радня:
З ёй калісь-та разам засявалі гоні,
Дзе цяпер напеўныя песьні жней зьвіняць.
І таму ня дзіва, што адчуў я радасьць,
Што у вочах сініх агонь зазіяў.
Адхлынула з сэрца дзён мінулых здрада,
Гэта была мэта — мар маіх маяк,
І пашоў я з ёю простаю дарогай,
Сьцежкай неразлучнай цераз горы ў сьвет…
Абступілі з ласкай сьпелых ніў разлогі,
Каб спаткаць у новым жыцьця харастве.
|
