прасачыць, як будуць даіцца каровы, ці не адліе малака куды-небудзь тайком дойніца. І па гэтай прычыне ў гэты вечар у Клемса з жонкай зноў адбылася сварка. Зьмеціўшы, што пашла з даёнкай па вуліцы суседка, яна кінула нявыпаленую печ, адсунула ад вугальля ў бок чыгуны, і, схапіўшы кажух, пачала шукаць, што-б такое ўзяць з сабою.
— Куды гэта ты? — запытаў Клемс.
— Мо-ж малако любіш жэрці, а карову аддаў, дык трэба-ж бегчы!..
— ’Шчэ-ж не падаілі мо’?
— Чакай пакуль падояць, дык усё пакрадуць!
— Хто гэта будзе красьці, што ты чаўпеш?
— Самі-ж вы насадзілі такіх і ня ведацьмеш дзе дзенецца! Гарпіну знайшлі старшай пасадзіць…
— А чаму не?
— Тады будзеш ведаць чаму. Яна ялаўку ў пуню прывяла, а крычыць нібы трох дойных.
— Дык ці яна іх зьесьць? Няхай крычыць.
— Дык-жа ты, вось такі, скулу тады зьясі!
— У-у-у, каб цябе, цыбуля ты няшчасная!.. чаўпе і чаўпе бяз конца і што ёй ужо трэба?.. скажу, ужо каб цябе, хіба старшай прызначылі.
Апошніх ягоных слоў жонка ўжо ня чула. Яна выцягла з-пад лаўкі гладыш і ня вышла, выбягла з хаты.
Каля пуні, дзе даілі кароў, стаяў вялізны натоўп жанчын і некалькі мужчын. Мчогія з іх стаялі ў пуні, сачылі за работай дойніц.
Гарпіна, падаіўшы карову, выходзіла з загарадзі і, трымаючы ў руцэ вядро, паварочвалася ў бакі, прыстуквала чаравікамі аб умёрзлую утаптаную зямлю і прыпявала:
|
У садочку галубочкі, на гольляйку селі, |
І паважна перакруціўшыся на месцы, яна яшчэ раз сьпявала тыя-ж словы і, сагнуўшыся, лезла пад жэрдку ў загарадзь да другой каровы.
Мужчыны рагаталі, жартавалі.
