|
Нудна… Штосьці ломіць косьці,
Ныюць жалем грудзі,
На надвор’е выйду, гляну,
Мо‘ уцешней будзе.
Ўзяў апратку, кінуў хатку,
На сяло выходжу,
Там-сям лажу, свата, свацьцю,
То куму знаходжу.
Пад ваконца, дзе больш сонца,
Дзевачкі зышліся,—
Дружка ў дружку, як сасонкі,
Пазірай—дзівіся!
Бровы, вочкі, губкі, шчочкі
Аж завуць к пакусе,
Грудзі пульхны, як пампушкі,
Не адходзь—любуйся!
Ой, дзяўчаткі! хоць вы гладкі,
Быццам маляваны,—
Не хацеў-бы я папасьці
Ў вашыя кайданы.
З вамі жарты—не з паўквартай,—
Згінуў—толькі глянуў,
Будзь пры памяці, цьвярозы,—
З вамі будзеш п’яны,
З сэрца ранак і жаданак
Ня збыць і сякерай;
Ці быў з вамі, а ўжо гінеш,—
Любіш вас бяз меры.
І ахвоты да работы:
Ня прыдбаці з вамі…
Ох, сваю вяліку сілу
Знаеце вы самі!
|
