Старонка:Сонечнымі сьцежкамі (1925).pdf/61

ЛІСТЫ

I

Я ня веру ні чарам, ні лёсу:
толькі знаю — ляжацьму ў магіле,
Калі песьня ў калосьсях галосіць —
з сэрца шэрая немарасьць гіне.

Песьня — вежа, што неба мяжуе;
песьня — сэрца зялёнай зарніцы.
У залатыя пяскі Чарджуя
паляглі бліскавіцы ніцма.

Што мне сноў жалобныя звоны —
я ня веру ні чарам, ні лёсу.
Вольным посьвістам, гоманам вольным
песьні сонца ў калосьсях галосяць,

Хай імгла па аржанішчы ляжа,
хай туман — украсай кудзебнай.
То ільняная садзь анталяжай
заімжыць пад празрыстым небам.