Цаліну алавяных хмар скрозь прарэзалі сінія жылкі… Можа думак смутных няма? Можа гэта — толькі туман над непапраўленай памылкай?..
Хай імжаць срабрыстыя кроплі. Ты бяздоньне хмар не кляні — загудзяць па блакітных тропах, зазьвіняць сталёвыя крокі — праскачу я на белым кані.
