Гэта старонка не была вычытаная
II
Наша сягоньня —
момант.
І заўтра —
нам не мяжа:
хіба ў жытніх прасторах заломы
сёньня могуць каго напужаць?..
Сягоньня мы будзім заводы —
з твару зганяем маршчыны.
Але ці скажа хто з нас:
— Годзе!..
Хто дазволіць сабе адпачынак?
Знаем —
працу спыніць на момант —
знача — стагодзьдзі назад,
знача —
старым заломам
зачарована наша мяжа.
Не кажы пра халодны жвір,
не кажы,
бо спытаюць другія:
— Ці-ж затым вы агнём жылі,
каб пагаснуць ізноў і загінуць?..
Бо куе для цэлага сьвету.
вызваленьня песьні наш горн:
Вы красуйце, чырвоныя кветкі!
Нам мяжою ня будзе сягоньня.
|}
