Старонка:Сонечнымі сьцежкамі (1925).pdf/15

* * *

Не сягоньня было і ня ўчора…
Ой, ды з раніцы плакалі гусьлі…
Вандравала ліхое гора,
вандравала ў палёх Беларусі.

Госьць няпрошаны, госьць нязваны
нашы нівы таптаў нагой.
Помняць, помняць яшчэ партызаны
дзевяцьсот дваццаты год…

Не сягоньня было і ня ўчора,
бо сягоньня загоены раны.
Ты ня плач, Наваградзкае ўзгор‘е,
ня журыся тугой саматканай:

кінуў дзень залатыя кроплі
над заводам, над полем, над лугам…
Кастуся Каліноўскага покліч
сёньня зноў — ад Вяльлі да Бугу.

Выйдуць войска сярмяжнага ўзводы,
выйдуць важыць жыцьцё і сьмерць…
Дык гучней гудзеце, заводы,
каб нудою жыцьця ня мерыць…