Старонка:Сонечнымі сьцежкамі (1925).pdf/16

Былі дні, што здаваліся вечарам:
ой, ды раньне з крывавай расой…
Беларусь, твой стан пакалечаны
сёньня новаю зьзяе красой…

Бо сягоньня гараць успаміны,
бо сягоньня загоены раны…
Што было — назаўсёды згінула
і з магілы ніколі ня ўстане.

|}