22
Званочэк. Не, паночку… Крыху нездаровіцца. От напьюся халоднае вады, — і ўсё пяройдзе (пье ваду).
Мак (павячараўшы лажыцца спаць і сам сабе гаворэ). Якая сягоньня пекная ноч! Як ласкава глядзяць на зямлю зоркі. А якая пахучасць стаіць усюды… Вясёлая, ды шчасьлівая пара… Хвала высокаму небу!.. (Мак засыпае). Званочэк паціху выходзіць с саду на вуліцу. Ноч цямнее. Потым зразу атчыняюцца дзьверы і у садок урываюцца у масках: Асва, Пчэла, Матыль, Скакунец, Мурашка, ды два хлопчыкі. Мак хоць і сьпіць, але, прыняўшы страву с чароўнымі парашкамі, усё чуе і бачыць у сьне як на зьяві. Як адно да Мака прыторкнуліся; ён зразу схапіўся ат сну і моцна закрычаў.
Мак. Стойце зладзеі! Ні кроку ўпярод! Вы хацелі мяне абакрасьці?.. Ах, вы шыбельнікі, душагубы! За гэта я вас зачарую вечным сном. (Мак падымае рукі і кажэ заклінаньне):
|
Сьпіце, моцна пачывайце, |
(Дмухае на злодзеёў. Усе пачынаюць слабець і хіліцца на зямлю).
Разэда. А-ей, як спаці хочацца!..
Асва. Сож валіць на зямлю.
Мурашка. Вочы здаюцца, як у пьянай…
(Усе лажацца і засыпаюць. Уходзіць Рожа, а за ей Званочэк).
Мак, Рожа, Званочэк.
Рожа. Ніяк не магла сягоньня заснуць. Нейкае цяжкое чуцьцё надта таміло мяне… Дай,
