20
Сцэна III.
Роша — Мак.
Рожа. Мінуўшай ночы мне сьніўся надта цяжкі вон.
Мак. А я заўсёды вельмі моцна сплю і ніякіх сноў не бачу.
Рожа. Я, бач, заўсёды дрыжу за сваё жыцьцё і с таго надта баязліва сплю.
Мак. А што-ж табе, пахуча Рожа, сьнілося?
Рожа. Мой сон быў надта страшны і меў стычнасць с табою, сусед.
Мак. Ахцямне! Раскажы, суседка. Мяне вельмі цікавіць твой сон.
Рожа. Нанач ня сьлед было-б і гаварыць пра гэткіе страхі. Але ніхай на гэты раз будзе, як ты бажаеш.
Мак. Кажы, кажы, суседка, буду слухаці…
Рожа. Здавалося, што стаіць надта цёплая весна. Мы с табою, гэдак, як і цяпер, сядзелі тутка у садку ды абчымсці гутарылі, С цёмнаго неба на нас глядзелі дзеткі сонейка — ясные зоркі. З далёкаго поўдня нясьліся сюды ціхіе вецяркі, ды ласкава абвеваючы нас, шэпталі нам свае чароўные казкі. Паміж нас густымі хмаркамі клубіліся запахі маладой вясны. Срэбная раса сваім халадком сьвяжыла нас. Мы с табою былі зусім здаволечые, шчасьлівые… Потым, не табе гаворучы, папалі на нас нейкіе
