16
Званочэк. Ах, як жаль мне маіх брацейкоў!.. Дзедку, мой саколік (шэпча), я чуў што у цябе ёсць жывая вада, катораю можна ажыўляці нябошчыкоў. Дай, дзедку, мне хоць капельку гэтае вады, каб я мог ажывіць сваіх брацейкоў.
Дзед. Людзі, Званочэк, шмат моўляць непраўды і гэтакае вады у мяне німа. А ёсць толькі дзівадзейные парашкі ды звонік чароўны.
Званочэк. Ось што!.. А скажы, дзедку, якую сілу маюць твае парашкі ды звонік.
Дзед. Сіла ў маіх парашкоў гэтакая, дзяцючок: як хто іх прыйме на—нач, той у сьне, як на зьяві будзе усё чуць ды бачыць; і да такога ніякі ліхадзей, або чараўнік не прыступіцца. А звонікам можна уселякіе чары ад людзей адводзіць, зачараваны сон адводзіць…
Званочэк. А-ей, як гэта усё цікава!..
Дзед. Дык ты, сакалок, прыходзь сягоньня да мяне у лес, — я дам табе гэтых парашкоў ды звонік.
Званочэк. Добра, дзедку, прыйду, дальбо, — прыйду…
Дзед. (падымаючыся з услона). Засядзеўся я у цябе, хлопчэ; пара ужо ісці да дому. Бывай здароў!..
Званочэк. Як жаль, што ты дзедку атходзіш!..
Дзед Дык глядзі-ж, дзяцючок, прыходзь сягоньня вечэрам да мяне; я буду чэкаць цябе на палянцы, пад густым дубам, нідалёчка ад таго мейсца, дзе ты жыў са сваімі брацейкамі (выходзіць).
Званочэк адзін.
Званочэк. Які гэты дзедка добры! Як шчыра
